घमण्डले क्षमता समाप्त
कबीरदासका छोराको नाम कमल थियो । एकदिन कमलले कबीरदासलाई भने, ‘तिमी यहाँ झुपडीमा थिएनौ, आउन ढिलो भयो । त्यतिबेला कोही आएर तिम्रो बारेमा सोधिरहेका थिए । उनीसँगै एकजना मृतक युवक पनि थिए । त्यो शवको अगाडि दुई–तीनपटक रामको नाम लिएर गंगाजल खन्याएँ, त्यसपछि मृत युवक जीवित भयो । उनीहरू जयजयकार गरेर फर्किए ।’
यी अचम्मका कुरा सुनेर कबीरदास छक्क परे । कमलले अगाडि भने, ‘तिमीले तिर्थ जानुपर्छ भनेर लामो समयदेखि भन्दै थियौ, त्यसपछि जाउ, म कुटीर हेर्छु ।’ कबीरदासले छोरो अहंकारी भएको बुझे । जतिसुकै साधना गरे पनि परिणाम देखेर अहंकार जाग्यो ।
कबीरदासले चिठी लेखेर कमललाई दिए । ‘खोल्नुस् न’ उनले भने । कबीरदासले कमललाई एक सन्तकहाँ चिठी दिएर पठाए । जब कमल यो सन्त पुगे, त्यो सन्तले चिठी खोले । त्यसमा कबीरदासले लेखेका थिए, ‘कमल भयो कपूत, कबीरदास पूरै डुब्यो ।’
त्यो सन्तको ठाउँमा बिरामीहरूको पनि लाइन थियो । सन्तले एकैपटक धेरै मानिसहरूमा गंगाजल खन्याएपछि सबै निको भए । कमलले आफूभन्दा चमत्कारी महसुस गरे । त्यो सन्त सूरदास थिए ।
सुरदासले गजबको कुराकानी सुने र भने, ‘फर्क जाउ, एउटा युवक नदीमा डुबेको छ, उसलाई बचाऊ ।’ कमल तुरुन्तै खोलातिर गए र एक केटा डुबेको देखे, कमलले बचाए ।
केटालाई बचाएर कमल सुरदास फर्किएपछि देख्न नपाउने, बुबाको चिठ्ठी पनि पढ्न नपाउने, मैले जे भनेँ त्यो ठिक छ, तर उसले मेरो बारेमा सबै थाहा पाएको देखेर छक्क पर्यो । जब कमलले बुवा कबीरदासले लेखेको चिठ्ठी पढे तब थाहा भयो आफ्नो अहंकार हटाउन बुवाले यहाँ पठाएको हो भन्ने । धेरै मानिसहरूसँग सिद्धि, साधनाहरू छन्, तर तिनीहरूले ती साधनाहरूको दुरुपयोग गर्दैनन् ।
कमलमार्फत हामीले आफ्नो क्षमताको घमण्ड गर्नु हुँदैन भन्ने बुझ्नुपर्छ । सबै मानिसमा फरक क्षमता हुन्छ । जब हामी आफ्नो क्षमताको दुरुपयोग गर्न थाल्छौं तब हाम्रो घमण्डको कारणले हाम्रो क्षमता समाप्त हुन थाल्छ । योग्यताको सदुपयोग गर अहंकारको कारण नष्ट नगर ।
यो पनि
रामकृष्ण परमहंसको सन्देश
