‘डाक्टर बन्न सकिन अब पिएचडी गर्छु’

बझाङको पृथ्वी नगरपालिका–७ स्थित श्री सुनी पिपलचौर माध्यमिक विद्यालयबाट २०५५ मा एसएलसी दिएँ । त्यस विद्यालयबाट एसएलसी दिने पहिलो ब्याचको विद्यार्थी थिएँ । त्यतिबेला अहिलेको जस्तो परीक्षाको नतिजा छिटो आउँदैन थियो । आएपनि छिटो हेर्न पाईंदैन थियो । मैले नतिजा प्रकाशित भएको पाँच दिनपछि हेर्ने मौका पाएँ । पहिलो श्रेणीमा उत्तिर्ण भएछु । अनि त खुशीको सिमा नै रहेन । त्यतिबेला पास हुनु नै ठूलो कुरा हुन्थ्यो । त्यसैले मेरो जिल्लाभर नै चर्चा भएको थियो ।

डाक्टर अथवा इन्जिनियरमध्ये एउटा बन्ने सपना सजाएर काठमाडौं आएँ । त्रिचन्द्र क्याम्पसमा आईएस्सीमा भर्ना भएँ । तर, भर्ना भएको केही समयमा अमृत साइन्स क्याम्पसमा ट्रान्सफर गरें । अखिलको राजनीति र होस्टेलको लागि ट्रान्सफर गर्नु मुख्य कारण थियो ।

त्यतिबेला त्रिचन्द्रमा अरु संगठनको दादागिरी चल्ने भएकाले अखिलबाट राजनीति गर्ने माहोल थिएन । तर, मलाई भने अखिलको सदस्य हुनु थियो । त्यो त्रिचन्द्रबाट सम्भव थिएन अस्कलमा सहज थियो । अस्कलबाट अखिल संगठनमा प्रवेश गरेँ । आइएस्सीको पहिलो वर्षदेखि नै राजनीतिमा लागें ।

खासमा हामीले ५० प्रतिशत छुटको लागि आन्दोलन गरेको तर, ३३ प्रतिशत मात्र लागू भयो । पछिल्लो समयमा विद्यार्थीले ४५ प्रतिशत सौलियत छुट पाउँदै आएका छन् ।

अखिल विद्यार्थी संगठनबाटै विभिन्न राजनीतिक कार्यक्रमहरुमा सहभागि हुन थालें । संगठनको आन्दोलन, कार्यक्रम, गोष्ठीमा सहभागि भएँ । यहीबेला यातायातमा विद्यार्थीलाई ३३ प्रतिशत छुट हुनुपर्छ भनेर आन्दोलन गर्यौं । त्यो आन्दोलन सशक्त ढंगले संचालन गर्ने मध्येको पात्र पनि एउटा हुँ । खासमा हामीले ५० प्रतिशत छुटको लागि आन्दोलन गरेको तर, ३३ प्रतिशत मात्र लागू भयो । पछिल्लो समयमा विद्यार्थीले ४५ प्रतिशत सौलियत छुट पाउँदै आएका छन् ।

अस्कल कलेजमा पढ्ने वातावारण राम्रो थियो । पढ्नेहरु राम्रै पढे । पढाई र संगठनका कार्यक्रममा सहभागि हुन्थें । मेरो पढाई पनि ठिकै थियो । बिहानको कक्षा हुन्थ्यो । कक्षा नियमित नभएपनि प्रयोगात्मक कार्यमा भने सहभागि हुन्थेँ ।

मूख्य काम पढ्नु भए पनि राजनीतिक र सामाजिक कार्यमा सक्रिय हुनु, मेरो सौख थियो । साथै, खेलमा पनि मेरो औधि रुचि थियो । आईएससी र बिएससी पढ्दा भलिबल, बास्केटबल र करातेको राम्रो खेलाडी भइसकेको थिएँ । कलेजबाट आयोजना हुने हरेक खेलखुदको कार्यक्रममा सहभागि हुन्थें । खेलखुदबाट थुप्रै मेडलहरु पनि जितेको छु । तिनै मेडलले अहिले पनि कलेजका दिनको यादलाई मानसपटलमा ताजा बनाइदिरहेको छ ।

आइएससी दोस्रो वर्ष पढ्दा कलेजबाट दार्जिलिङ र सिक्किम ‘बोटानिकल टुर’ गएका थियौं । त्यतिबेला साह्रै रमाइलो भएको थियो । त्यसले साथी र शिक्षकहरुसँग आत्मियता बढायोे ।

उनको सुन्दर मुहारले मोहनी लगायो । प्रेम प्रस्ताव राखेँ । सुरुमा त स्वीकार गरिनन् । कुरा गर्दै जाँदा नजिक भइयो । हामी बीच प्रेम झाङ्गिदै गयो । करिब १० वर्षको प्रेमसम्बन्धलाई हामीले विवाहमा परिणत गर्यौं ।

कलेजकी प्रेमीका जीवनसाथी
आइएससी दोस्रो वर्षमा अध्ययन गर्दैै गर्दा सनुजा श्रेष्ठसँग मेरो भेट भयो । उनी आईएससी पहिलो वर्षमा भर्ना भएकी थिइन् । उनको सुन्दर मुहारले मोहनी लगायो । प्रेम प्रस्ताव राखेँ । सुरुमा त स्वीकार गरिनन् । कुरा गर्दै जाँदा नजिक भइयो । हामी बीच प्रेम झाङ्गिदै गयो । करिब १० वर्षको प्रेमसम्बन्धलाई हामीले विवाहमा परिणत गर्यौं ।

यो पनि…
स्वप्न सुमनका फ्यान: स्कुटरमा गिफ्ट छोड्नेदेखि स्टेजमा गुलाफ फ्याँक्नेसम्म

होस्टेलको १२ रुपैयाँको भात
कलेज लाइफमा आफ्नो खर्च आफैले नै जोहो गर्थें । काम गर्ने परिस्थिति थिएन । आइएससीको पढाईपछि पार्टटाइम होम ट्युसन र दिनको एक घण्टा स्कुलमा कराते सिकाउँथें । मासिक ७ हजारसम्म आम्दानी हुन्थ्यो । त्यो बेला ७ हजार रुपैयाँ भनेको धेरै हो । होस्टेलमा एक छाक खानाको साढे १२ रुपियाँ पथ्र्यो । दिनको २५ रुपियाँ मात्र खर्च हुन्थ्यो । होस्टलमै बसेर बिएससी सम्मको अध्ययन पुरा गरेँ ।

अब पिएचडी गर्छु
२०६१ सालमा त्रिचन्द्र क्याम्पसमा फेरि प्रवेश गरेँ । समाजशास्त्र र ग्रामीणशास्त्र विषयमा स्नातकोत्तर अध्ययनका लागि भर्ना भएँ । त्यतिबेला त्रिचन्द्रको भित्तामा ‘शैक्षिक संस्था बाहुबलीको थलो होइन, सिर्जनात्मक फूल फूल्ने थलो हो’ भन्ने भनाई लेखिएका हुन्थे । तर, माहोल त्यस्तो थिएन ।

अनेरास्ववियुको ‘अ’ उच्चरण गर्दा, झन्डा राख्दा वा त्यहाँ पढ्नेहरुले सदस्यता लिएको थाहा पाए लखेटिन्थे कुटिन्थे । २ हजारदेखि २५ सयसम्म आइएससीमा विद्यार्थी भर्ना हुन्थे । जसमा ५ सय मेरिट लिस्टबाट भर्ना भए पनि बाँकी भनसुनकै आधारमा भर्ना हुने चलन थियो । यस्तो नियमको विरोधका लागि म त्यहाँ भर्ना भएकोे थिएँ । संगठनलाई केही हदसम्म बलियो बनाएँ । तर, राजनीतितर्फ ध्यान केन्द्रीत भएकाले डाक्टर अथवा इन्जिनियर बन्ने सपना त बिर्सिएछु । अब पिएचडी गरेर नामको अघि डाक्टर लेख्छु ।

यो पनि पढ्नुहोस् :
ज्योती भन्छिन्– ‘फ्यानले ओठमा किस गर्दा बान्ता आयो’
सोनिकाका फ्यान– सुनको सिक्री गिफ्ट दिनेदेखि झम्टेर रुनेसम्म
विराट भट्टका फ्यानः मोवाइल फुटाउनेदेखि घरका भित्ताभरि फोटो टाँस्नेसम्म
म्याकुरीका फ्यान : सेल्फी खिच्न ओभरटेक गर्नेदेखि प्रहरी चौकी पुर्याउनेसम्म
मोडल सरोज अधिकारीका फ्यान: ढोकामा कुर्ने देखि, प्रेमप्रस्ताव राख्नेसम्म
दुर्गेश थापाका ५ अनौठा फ्यान